Μάνος Πρινιωτάκης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Τελείωσε το λύκειο στον Πειραιά και, φοιτητής πια, αποφάσισε πρώτη φορά να ασχοληθεί με τη μουσική και από τη μεριά του μουσικού, μιας και μέχρι τότε δεν ήξερε να ξεχωρίσει τις νότες πάνω σε ένα πιάνο. Λάτρης της τζαζ, αποφάσισε να μάθει ένα πνευστό. Το περιόρισε στο σαξόφωνο, ή την τρομπέτα, χωρίς να ξέρει ιδιαίτερα πράγματα ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο, πέρα από τον ήχο τους. Μπήκε ένα πρωί στου Νάκα στο Πασαλιμάνι με ό,τι χρήματα είχε μαζέψει. Είδε στα χρήματα που είχε ένα καλό (κατά τον πωλητή) σαξόφωνο (ένα Yamaha YAS-23 που όντως αποδείχθηκε διαμάντι για τον όψιμο μαθητή της μουσικής) και...ο κύβος ερρίφθη.

Σχεδόν 30 χρόνια μετά, το σαξόφωνο είναι πλέον μια από τις μεγάλες του αγάπες. Μετά από αρκετά χρόνια αγόρασε ένα Selmer ref 54 Alto "Flamingo", ένα όνειρό του βγαλμένο από μια σειρά της Selmer αφιερωμένη στον μεγάλο Charlie "Bird" Parker. Μαθητής για ένα σύντομο διάστημα με τον Θ. Κερκέζο, μετά με τον Θ. Αγγελόπουλο, που του έδωσαν τις κλασικές βάσεις, έπαιξε για πρώτη φορά με άλλους στην φιλαρμονική της Αγ. Βαρβάρας. Μετά από μια μεγάλη παύση, επιστρέφει στη μαθητεία του Παναγιώτη Ράπτη, που τον μυεί πλέον στη μαγεία του τζαζ σαξοφώνου.

Μεγάλος πια, με δύο κόρες, τη Ζέτα και την Κατερίνα, και μια δουλειά που αγαπάει εξίσου πολύ, να διδάσκει φυσική σε μαθητές Λυκείου, ο χρόνος για το σαξόφωνο δεν είναι πολύς. Αλλά όταν κάτι έχει αλλάξει τόσο τη ζωή σου, όσο απασχολημένος κι αν είσαι ...γεννάς χρόνο (εξάλλου ποιός χρειάζεται ύπνο!!!).

Όταν ο Χάρης ρωτάει τον φίλο του, Σπύρο Κολαΐτη, frontman των Calu Cacu, αν ξέρει κανέναν σαξοφωνίστα, ο Σπύρος, με χαρακτηριστική ταχύτητα και το γνωστό χαμόγελο λέει: “Ναι, αμέ, τον Μάνο. Θα ταιριάξετε!” Και ιδού ο Μάνος… Παίζει με τη μπάντα για ένα διάστημα, μετά σταματάει, περνάνε χρόνια, τελικά επανέρχεται... Αυτά είναι!