Χάρης Καζλαρής
Γεννήθηκε το 1960 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Πρώτος του δάσκαλος στη μουσική ήταν ο οικογενειακός φίλος των γονιών του, συνθέτης Νικηφόρος Ρώτας, που του δίδαξε φλογέρα σε ηλικία 4-5 ετών. Στο σπίτι του Νικηφόρου και της Μαίρης στο Παγκράτι, έμαθε κάτι περισσότερο από φλογέρα, την αγάπη για τη μουσική, ενώ η φλογέρα γέννησε μέσα του και μια κρυφή αγάπη για τα πνευστά.
Πρώτη του επαφή με τη μουσική των "γιεγέδων" ένα δώρο από τα τότε εικοσάχρονα παιδιά μιας φιλικής οικογένειας Ολλανδών. Ερχόμενοι στην Ελλάδα για διακοπές το καλοκαίρι του 1966, του έφεραν -τι άλλο- το ιστορικό 45άρι των Rolling Stones, που μόλις είχε κυκλοφορήσει στην Ευρώπη: Paint it, black / Long long while. Υπάρχει ακόμη, λιωμένο από το παίξιμο, έχοντας συμβάλει όσο τίποτε στη διαμόρφωση "ροκ γονιδίων"...
Στα 10 του χρόνια περίπου έπιασε την πρώτη του κλασική κιθάρα και άρχισε μαθήματα με δάσκαλο τον Γεώργιο Τυρταίο (ο οποίος υπερηφανευόταν ότι είχε διδάξει μπουζούκι τον Γρηγόρη Μπιθικώτση), που διατηρούσε ακόμη έναν μικρό χώρο σε μια σοφίτα, σε μια πάροδο της οδού Βουλής. Ύστερα από μερικά χρόνια, οι γονείς του θεώρησαν ότι είχε έρθει η ώρα να πάει σε ένα "σοβαρό" μουσικό σχολείο και έτσι βρέθηκε στο Ωδείο Αθηνών, στην τάξη κλασικής κιθάρας του Δημήτρη Φάμπα, κάτι που όμως ήταν υπερβολικά απαιτητικό σε πειθαρχία. Το λάθος άτομο, τη λάθος στιγμή, ή και τα δύο; Εκεί, στην εφηβεία, κόπηκε η σχέση του με την κλασική μουσική και με την κλασική κιθάρα.
Λίγο αργότερα, βρέθηκε στα χέρια του ένα Γερμανικό βιβλιαράκι με συγχορδίες για κιθάρα (vielen Dank, liebe Regine!). Άρχισε μόνος του, χωρίς δάσκαλο και χωρίς καθοδήγηση, να μαθαίνει και να πειραματίζεται με συγχορδίες και με ρυθμούς, ακούγοντας παράλληλα όλο και περισσότερη ποπ και ροκ μουσική. Με τον συμμαθητή και παιδικό του φίλο Πότη Λιναρδάκη γράφουν τα πρώτα τους τραγούδια σε ηλικία 15 ετών, απλές μπαλάντες με Ελληνικό και Αγγλικό στίχο, για τους πρώτους (πλατωνικούς) τους έρωτες της εποχής, τη Ναταλία, τη Σοφία, την Κατερίνα... (Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα 1975, μόλις έχει πέσει η χούντα στην Ελλάδα, τα σχολεία κατά κανόνα ΔΕΝ είναι μικτά και τα κορίτσια είναι ΠΟΛΥ ντροπαλά.)
Στο σχολείο τους (Λεόντειο Λύκειο Νέας Σμύρνης) μεσουρανούσε το αστέρι του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, ο οποίος, μαθητής ακόμη το 1974-75, με τους θρυλικούς LL Band του, έπαιζε στις γιορτές του σχολείου κομμάτια των Pink Floyd από το "Dark Side of the Moon" που μόλις είχε κυκλοφορήσει, του Bob Dylan και των άλλων μεγάλων της εποχής (υπάρχει πειρατική ηχογράφηση, με φορητό κασετόφωνο, από εκτέλεση του "Down By The River" του Neil Young). Το πρότυπο ήταν εκεί. Μια μέρα, μετά από μια συζήτηση με τον Γιώργο Βλαβιανό (συμμαθητές από το νηπιαγωγείο, παρακαλώ...) και τον Σπύρο Βλασόπουλο, αποφάσισε να προσεγγίσει έναν συμμαθητή τους από άλλο τμήμα, για τον οποίον είχαν ακούσει ότι έπαιζε μπάσο, και να του προτείνει να φτιάξουν ένα συγκρότημα, που θα έπαιρνε τη σκυτάλη των LL Band. Ο Θάνος, που εκείνη την ώρα έπαιζε μπάσκετ, σταμάτησε, τον κοίταξε από την κορφή ως τα νύχια και, αφού σκέφτηκε λίγο, είπε: "ναι, να το δούμε". Ακόμη μαζί παίζουν!
Αναζητούμε προγράμματα, φωτογραφίες, ή άλλα ντοκουμέντα (ήχο, ενδεχομένως...) από εκείνες τις συναυλίες που δόθηκαν στο σχολείο το 1977-1978... Τότε, παίζαμε από Beatles ("The Ballad of John and Yoko") και Santana ("Samba Pa Ti") μέχρι Doors ("When the Music's Over") και Rolling Stones ("Sympathy for the Devil"). Αν έχετε κρατήσει ο,τιδήποτε τέτοιο, σφυρίξτε κλέφτικα!]
Τα ακούσματα της εποχής είναι ένα συνονθύλευμα από αυτά που έπαιζε ο Γιάννης Πετρίδης στο ραδιόφωνο, αλλά και από πιο ψαγμένα πράγματα που ακούνε οι παρέες... Beatles φυσικά, αλλά και Dylan, Baez, Crosby Stills Nash (& Young), Simon & Garfunkel, τα πιο "κακά παιδιά" των hippies: Doors (όλο το ρεπερτόριο απέξω...), Iron Butterfly, Jefferson Airplane, Janis Joplin, Credence Clearwater Revival... μερικά πιο "σπάνια" και πιο "σκληρά" πράγματα (Frank Zappa & Mothers of Invention, Lou Reed & Velvet Underground, Jethro Tull (ένας ολόκληρος κόσμος μόνοι τους...) Baker Gurvitz Army, "Mahavishnu" John McLaughlin), τη βασική Αγγλική ροκ (Rolling Stones, Who, Led Zeppelin, Yardbirds, Animals, Cream, Black Sabbath, Wishbone Ash, Deep Purple, Manfred Mann, Fleetwood Mac...), τη λεγόμενη "progressive" (King Crimson, Pink Floyd, Yes, Genesis, Rick Wakeman...), κάποια πιο "light" πράγματα (Dr. Feelgood, Kinks, Neil Diamond, Tom Jones...) και λίγα ακούσματα soul/jazz (Stevie Wonder, Brecker Brothers, Aretha Franklin...). Δεν μπόρεσε ποτέ να "δέσει" με την "καρεκλάδικη" ντίσκο της εποχής και την τότε "ειδεχθέστερη" έκφανσή τους (Boney M.) που μεσουρανούσε. Αγαπημένες ταινίες (δεν υπήρχαν και πολλές να δεις...) το Woodstock (όλο απέξω), το Jesus Christ Superstar (όλο απέξω), το Tommy (όλο απέξω), το Strawberry Statement, το Easy Rider, το αξέχαστο She lives (με τη μουσική του επίσης αξέχαστου και αδικοχαμένου Jim Croce).
Μετά το σχολείο, ο Χάρης έφυγε στη Γαλλία για σπουδές. Εκεί απέκτησε την πρώτη ακουστική του κιθάρα, αγορασμένη δεύτερο χέρι από έναν συμφοιτητή του (ακόμη αυτήν χρησιμοποιεί), και λίγο αργότερα έναν ενισχυτή Orange Cube 20 με μια ηλεκτρική κιθάρα της συμφοράς (κι αυτός ακόμη εδώ είναι...). Συνέχισε να γράφει τραγούδια, κυρίως μπαλάντες, παίζοντας περιστασιακά με συμφοιτητές του. Εκεί έμαθε μόνος του να παίζει φυσαρμόνικα, για να συνοδεύει τις μπαλάντες του Dylan, του Neil Young και άλλων. Σπουδές στη Γαλλία σήμαινε όμως και τακτικές βόλτες στο Παρίσι για μεγάλες συναυλίες στον αχανή χώρο της Porte de Pantin, σήμαινε ritual επισκέψεις στον τάφο του Jim Morrison στο Père Lachaise (με τα δέοντα "υγρά και καπνικά" βοηθήματα), σήμαινε συναυλίες στο ιστορικό Melkweg στο Amsterdam, σήμαινε ολοένα και πιο ισχυρές επιρροές από τα "ιερά τέρατα" που είχε επί τέλους τη δυνατότητα (και την τύχη) να δει και να ξαναδεί ζωντανά επί σκηνής: Frank Zappa, Lou Reed, Rory Gallagher, Eric Clapton, Carlos Santana...
Στη Γαλλία, μαγεύτηκε απότομα από τον κόσμο της blues, τον Νοέμβριο του 1978, συναντώντας προσωπικά τον μεγάλο της "βασιλιά", Β.Β. King, σ' ένα καμαρίνι, στο τέλος μιας συναυλίας. 
Το κατάλληλο άτομο, στην κατάλληλη στιγμή! Ο "βασιλιάς" τού έδωσε μια κάρτα του ("να την κρατήσεις, για να σε αφήσουν να περάσεις, όταν ξαναβρεθούμε", είπε...), ένα πενάκι του (νά 'το εδώ, δεξιά, λίγο κιτρινισμένο από τα χρόνια) και τη συμβουλή του: "η blues είναι μέσα μας, γι' αυτό να ακολουθείς πάντα την καρδιά σου, αν θέλεις να παίζεις blues". Από τότε, ο Χάρης βάλθηκε να ακούει τις καρδιές των bluesmen όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, σε συναυλίες, στον δρόμο, στα κλαμπ όλου του κόσμου...
Ανακαλύπτει σιγά-σιγά (κι ακόμη μαθαίνει) για τους σημαντικούς μπλουζίστες, από την κληρονομιά του Robert Johnson, του Big Bill Broonzy και της Bessie Smith μέχρι τους μεγάλους των δεκαετιών 1940-60: Willie Dixon, Howlin' Wolf, Muddy Waters, Elmore James, Jimmy Reed, Bo Diddley, John Lee Hooker, Buddy Guy, Otis Rush, Albert King και φυσικά τον "βασιλιά" B.B. King. Ακούει σημαντικούς έγχρωμους και λευκούς ερμηνευτές και ερμηνεύτριες (Koko Taylor, Etta James, Alexis Korner, John Mayall, Eric Burdon, The Blues Band) και πιο εμπορικούς συνεχιστές της παράδοσης (ΖΖ Top, Gary Moore, Stevie Ray Vaughan, Tina Turner, Blues Brothers...). Μαγεύεται από τις δυνατότητες ενός μικρού πνευστού, της φυσαρμόνικας, προσπαθώντας να παίξει το Room to Move του John Mayall, το σόλο του Flatfoot Sam από τους Blues Band και του Long Train Running των Doobie Brothers... μέχρι που αποφασίζει να μάθει μόνος του φυσαρμόνικα ακούγοντας Little Walter, Sonny Boy Williamson, Sonny Terry, Big Walter Horton...
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία! Σήμερα ζει στην Αθήνα, παντρεμένος με τη Γιάννα. Μαζί μεγαλώνουν προσεκτικά τον αγαπημένο τους Ευάγγελο, ο οποίος (για να "κουμπώνουν" οι κύκλοι και να μην ξεχνιόμαστε) "συνελήφθη on-camera" να μαγεύεται για πρώτη φορά ακούγοντας Chopin, σε ηλικία 2,5 ετών παρακαλώ, σε ιδιωτική συναυλία στο σπίτι του κλασικού πιανίστα Παναγιώτη Γιαννακάκη, αγαπημένου μαθητή του Νικηφόρου και της Μαίρης Ρώτα...
| Αρχή | Αρχή |